Lezing over voetbalidool Beb Bakhuys
door de heer Gerrit van  der Vorst, Woensdag 24 januari 2018

Beb Bakhuys heeft nog steeds naamsbekendheid, met name door een fameuze kopbal in een interlandwedstrijd tegen België (11 maart 1934). In 2015 dook via Markplaats een heel dossier op over hem. Dit geeft behoorlijk wat informatie over de rel die in 1937 rond Bakhuys en VVV ontstond. Gerrit van der Vorst heeft hieruit geput, en uit nog veel andere bronnen, om een boeiende lezing te houden over Beb Bakhuys.
Hij werd op 16 april 1909 geboren in Nederlands-Indië en kreeg de naam Elisa H. Bakhuys. Hij werd echter Beb genoemd, waar ze in Nederland Bep van maakten. Op zesjarige leeftijd werd hij als halfwees naar Nederland gestuurd voor een betere opleiding. Eigenlijk wist men geen raad met het kereltje, hij werd van hot naar her gesleept en dat droeg niet bij aan zijn ontwikkeling. Hij vond in voetballen zijn uitlaatklep en dat ging ten koste van zijn schoolprestaties. Op 16-jarige leeftijd maakte hij zijn debuut bij het Haagse H.B.S., de kampioen van Nederland. Een jaar later ging hij terug naar het Zwolse Z.A.C. In de volgende jaren werd hij 4x geselecteerd voor het Nederlandse elftal. In januari 1930 vertrok hij weer naar de tropen. Hij kreeg er een ‘nepbaantje’, eigenlijk een verkapt profcontract, en voetbalde er veel, op lager niveau.
Terug in Nederland speelde hij vanaf oktober 1933 weer voor Z.A.C. in Zwolle. In het amateuristische Nederland verdiende hij fl. 75,00 per maand plus kost en inwoning. Ook werd hij weer voor het Nederlandse elftal geselecteerd. Hij was hier succesvoller dan vaak in de competitie, ook later weer bij H.B.S. De inleider schetste zijn omzwervingen langs die clubs. Ook werd dit geplaatst in het tijdsbeeld: de crisisjaren tussen 1930 en 1940, waarin voetbal ongemeen belangrijk werd (nationale trots). Interessant waren ook de ontwikkelingen van het voetbal en binnen de voetbalbond. De bond incasseerde veel entreegelden en de bobo’s lieten zich daar goed van fêteren. De voetballers mochten er echter geen cent aan overhouden, zelfs geen onkostenvergoeding. De bekende Karel Lotsy speelde hierin een kwalijke rol.
Privé ging het ook niet zo goed met Beb, hij werd geleefd vanwege zijn ongekende voetbalkwaliteiten maar verder had hij alleen maar geldproblemen, leefde van het ene baantje naar het andere. Hij raakte volledig aan de grond. Toen kwam V.V.V. , onder voorzitterschap van de heer Jo van Dalen, op zijn pad. Men bood hem een sigarenzaak, wekelijks f 30,00 en 5% van de recette aan, maar de zaak werd verraden. Er ontstond gedoe en na maanden onzekerheid tekende Beb Bakhuys een voorcontract met Stade de Reims. Hij werd door de K.N.V.B. op de zwarte lijst geplaatst. Om toch te kunnen voetballen, en geld te verdienen, vertrok de door KNVB, pers en publiek zwaar verketterde ‘klokkenluider’ (over het schijnamateurisme binnen de KNVB) naar Frankrijk, waar hij voor F.C. Metz voetbalde. Hij was ook daar zeer populair.
In 1939 kwam hij vanwege de oorlogsdreiging naar Nederland terug, maar de KNVB bleek hem een levenslang speel- en werkverbod opgelegd te hebben. Hij probeerde vanaf 1945 nog als voetbalscout aan de bak te komen maar dat lukte niet. Hij raakte aan lager wal. In september 1951 belandde hij met T.B.C. in een sanatorium. Een aantal bekende Nederlanders probeerden acties voor hem op touw te zetten, maar de K.N.V.B. (lees: vooral Lotsy) stak hier een stokje voor. Rancune, Bakhuys mocht geen positieve publiciteit krijgen. In 1955 kwam hij uit het sanatorium en met behulp van mensen uit de sportwereld kreeg hij een baantje bij het C.B.R.. Ook werkte hij nog voor radio en T.V. als commentator. In 1982 overleed hij in Den Haag. Links en rechts werd hij nog wel vereerd met de vernoeming van een straat of plein, maar eigenlijk stond Beb Bakhuys symbool voor onrecht en oneerlijkheid. De machtswellust en de geldzucht van de bond en bobo’s stonden lijnrecht tegenover de belangen van de spelers die in de crisisjaren het zout niet in de pap hadden. Bakhuys werd het slachtoffer van het hypocriete schijnamateurisme in KNVB-verband.
 

Verslag: Jan Vissers